We steken een jointje op en herinneren ons een groot man die op deze bijzondere dag overleed. Wat een tragische dag en welk een mooie erfenis. Helaas laakt Dennis iedere vorm van respect en werpen we zonder de historische klanken van Purple Haze, Hey Joe, Little Wing, en natuurlijk Easy Rider, de naam waar ons team van af is geleid, de wekelijkse ballen. 'Here comes Easy Rider / Riding down the highway of desire / He said the free wind takes him higher / trying to find his heaven above.'
In deze sfeer nemen we het vanavond op tegen Nus en Annemieke. Nus is misschien wel de beste bowler van Nederland. Zijn zen benadering van het spel en zijn kraanvogeltechniek maken hem tot een tegenstander van grote klasse. Eens, fietsend langs de waalbandijk in de avondschemering, zag ik hem staan. Op een heuvel met een been hangend op kniehoogte onbewegelijk zijn bal op borsthoogte houdend starend naar het oneindige mijn roepen 'hee Nus, aan het trainen?' volledig negerend urenlang zijn ongeevenaarde stijl onderhoudend in een oosterse extase zijn vlees onderworpen aan zijn geest. De voorspelde overwinning verloor zijn kracht al bij aanvang. Annemieke, de vrouwelijke kant van Nus, behoeft geen introductie. Zij speelt al jaren eerste viool in het orkest van bowlend Tiel. Maar... wij zijn niet uit de klei getrokken. Noch onze ballen. Met een handicap van 106 mogen we toch minstens een puntje snoepen.
Spanjer begint. Het is negen uur. Hij besluit deze avond 'Ton' in te zetten. Dat is zijn 5 euro dumpbal van een pond of 15. Hij begint met drie strikes en een spare. Nus wordt bleek en Annemieke week. Helaas blijft Bokman achter. Hij heeft wederom weinig remslaap gehad en ondanks een paar gouden ballen blijft hij steken op een karige 120. Spanjer weet er een 150'er uit te halen. 6 punten te weinig. 0-1.
We verhuizen naar baan drie voor de tweede set. Bokman hersteld op wonderlijke wijze en weet er een 173 game uit te trekken. Nu is het Spanjer die het af laat weten. Met een magere 120'er geven we de winst wederom op een paar pins na aan Nus. 0-2. Als we beiden weten te scoren zouden deze twee geen probleem mogen heten. De derde set doen we nog eens dunnetjes over op baan 4 en wordt een hilarische afgang. We kunnen deze avond geen punt pakken en zeggen 'dat hadden we ook niet verdiend'. Als iemand drie maal de 200 voorbijgaat dan wil ik niet winnen. Alle eer aan Annemieke en ik had graag een foto van Nus willen plaatsen, maar het woord nus geeft in Google enkel bloot. Dus dat betekent het in het Frans.
Mijn kind is overigens nog in geen velden of wegen te bekennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten