Misschien zegt de naam u niets. Misschien zegt de naam u iets over een vreselijke dag, vandaag precies zeven jaar geleden. Het was naar later bleek de 'dag van de woede'. Het was de bloedigste dag van de Aksa-intifada. Het was de dag dat Naama haar moeder verloor. Het was ook de dag dat haar moeder begraven werd. Haar moeder was onderwijzeres, 39 jaar oud en moeder van vijf kinderen. Ze heette Rina. Ze was op slag dood na een beschieting op het busje waarin ze reed. Ik herinner me de dag nog goed. Het was de eerste en laatste keer dat ik huilde bij het zien van een krantenfoto. De foto heb ik bewaard zodat ik af en toe nog een stukje verder kan huilen.
We zijn nu zeven jaar verder. Naama's moeder had toen ook nog een klein kindje, Tzion. Die zal nu negen zijn. Heeft z'n moeder nooit leren kennen. Misschien is Naama nu een 'moeder' voor haar. Misschien verteld ze hem vandaag over haar moeder. Wat een lief mens het was en wat een geduldig onderwijzeres. Naama zal nu een jaar of vijftien zijn. Ik hoop dat ze gelukkig is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten